นิยายเรื่อง : ขยับหัวใจให้ลงล็อค ...ตอนที่3 เมอิ VS เจได

“จ๊าๆ ... ไม่ลืมหรอกน่า (ทวงดีจิงๆๆ) เรื่องกินเนี่ยจำได้ดีจิงๆเลยนะ” ไมโลเพื่อนคนที่สนิทที่สุดของเมอิพูด

ไมโล สาวใส หน้าตาออกแนวเรียบร้อย นิสัยดีเพื่อนสนิทที่สุดของเมอิตั้งแต่ตอนม.ต้น ปัจจุบันก้อยังเป็นเพื่อนกันอยู่ ฐานะทางบ้านรวยค่อนข้างมาก(คนละฐานะกับเมอิแต่ไม่ได้รังเกียจเมอิเลยซักนิด)

“งั้นเลี้ยงพรุ่งนี้ตอนเช้าแล้วกัน เพราะฉันต้องรีบกลับบ้านไปช่วยยายทำขนมมาส่งพรุ่งนี้ก่อน” เมอิบอก

“จ๊ะ โอเค กลับบ้านดีๆนะ บ๊ายบายพรุ่งนี้เจอกันจร้า” ไมโลพูด

“จ๊ะ”

หลังจากที่เมอิแยกกับไมโลแล้วนั้น เมอิก้อรีบวิ่งไปที่โรงจอดรถทันทีแต่ในระหว่างทางไปก้อเจอกับเจไดเข้า

“- -*” ทั้งคู่สบตากัน แล้วทันใดนั้นเหมือนจะมีสายฟ้าออกมาจากดวงตาทั้ง2คู่( เว่อไปม้าง ฮ่าๆๆ)

“ไง ยัยบ้าพลัง!!” เจไดเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน

“ฉันไม่จำเป็นต้องพูดกับนาย ไอ้ผู้ชายเฮ็งซวย!~ ” เมอิพูดบ้าง

“อ่อหรอ! แล้วนี่กำลังจะไปไหนเนี่ย รึว่ามาด้อมๆมองๆคิดจะขโมยรถคนอื่นเค้างั้นดิ” เจไดพูด

“อย่าเอานิสัยของตัวเองมาพูดจะดีกว่า ที่ฉันมาที่โรงรถฉันกำลังจะมาเรียนคาบเย็นมั้ง มีสมองมั้ยนั้น หัดคิดก่อนที่จะพูดซะบ้างนะ” เมอิตอบกลับ

“นอกจากจะบ้าพลังแล้ว ยัยกวนโอ้ยอีกนะ เอ๊ะ! รึว่าอยากจะทำตัวเองให้เด่นเพื่อให้ฉันมาสนใจเทอ”

“คนอย่างนาย ฉันไม่จำเป็นต้องทำตัวให้เด่นหรอก เพราะคนอย่างนายไม่อยู่ในสายตาของฉันด้วยซ้ำ” เมอิพูด

“หึ..! มาลองดูกันซักตั้งมั้ยละ? ว่ายัยบ้าพลังอย่างเทอต้องเป็นฝ่ายมาอ้อนวอนคุกเข่าขอร้องฉันให้เป็นแฟน” เจไดยื่นหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร เข้าไปใกล้หน้าของเมอิ ตอนนี้หน้าของทั้ง2คนห่างกันไม่ถึงนิ้ว แต่เมอิรีบถอนหน้าออกทันทีแล้วพูดว่า

“ไม่มีทาง เพราะฉันไม่ได้ชอบนายซักนิด และไม่มีวันที่ฉันจะไปชอบผู้ชายเฮ็งซวยอย่างนายเด็ดขาด” เมอิพูดแล้วก้อรีบวิ่งไปที่รถจักรยานของตัวเองแล้วรีบปั่นออกนอกโรงเรียนทันที

“หึ..เราคงจะได้เจอกันอีกแน่! เทอหนีฉันไม่พ้นหรอก” เจไดพูดอยู่คนเดียวทามกลางสายฝนที่เริ่มลงมาจากท้องฟ้าทีละนิด





“โถ่เว้ยยย!!~ ... จะมาตกหนักอะไรตอนนี้เนี่ยเดี๋ยวไปช่วยยายไม่ทันกันพอดี โอ้ยยย..!! มองไม่เห็นทางข้างหน้าเลย” เมอิสบถเสียงดังท่ามกลางสายฝนซึ่งตอนนี้ตกหนักมาก พอเมอิปั่นจักรยานไปได้อีกซักพัก...ความซวยก้อมาเยือนเมอิทันตาเห็น โซ่จักรยานดันมาขาดอีกซะนี่!

“โอ้ยยย!~~... วันนี้มันวันซวยอะไรนักหนาเนี่ยชวยตั้งแต่เช้ายันเย็น” เมอิลงจากเบาะนั่งเปลี่ยนมาเป็นเข็นจักรยานแทน พอเมอิเข็นมาได้ซักพัก รถเบนซ์สีดำคันหรู ก้อมาจอดอยู่ข้างๆ

“ปิ๊ด ปิ๊ด” คนที่อยู่ในรถบีบแตเรียกก่อนที่จะเปิดประตูรถออกมา

“มาทำไม?” เมอิพูดทันทีเมื่อเห็นผู้ชายตรงหน้า

“ป่ะเดี๋ยวไปส่ง ฝนตกหนักแบบนี้เดี๋ยวไม่สบายเอา..” เจไดพูด

“ไม่เป็นไร ฉันเดินกลับเองได้ นายกลับไปเหอะ เปียกหมดแล้ว ไม่รู้จะลงมาจากรถทำไม? โง่ป่ะ?”

“อย่าดื้อสิ” เจได้ยังไม่ละความพยายาม

“ก้อบอกว่ากลับเองได้ไงเล่า พูดไม่รู้เรื่องหรอ?” เมอิไม่สนใจเสียงของเจไดเลยซักนิดแต่กลับเดินหน้าต่อทันทีที่ก้าวขาเดินออกไปนั้น รถเก๋งสีขาวซึ่งมาจากไหนก้อไม่รู้มาเฉียวหน้ารถจักรยานของเมอิจนจักรยานของเมอิถูกลากไปตามแรงรถ แต่โชคยังดีที่เจ้าของจักรยานไม่เป็นไรเพราะเจไดดึงแขนเมอิมาได้ทันก่อนที่รถจะเฉียว แต่ถว่า ตอนนี้เมอิอยู่ในอ้อมแขนของเจไดแล้ว...>,.<พอเวลาผ่านไป 30วินาที เมอิได้สติกลับคืนมาจึงผลักเจไดให้ออกห่าง

“ไม่เป็นไรใช่มั้ย?” เจไดถาม

“ไม่เป็นไร ขอบใจ” เมอิพูด

“ขึ้นรถสิ เดี๋ยวฉันไปส่งบ้าน”

“ไม่เป็นไร นายกลับไปเหอะ ขอบใจนะที่ช่วยฉันไว้”

“อย่าดื้อสิ ขึ้นรถ” เจไดดึงแขนเมอิแล้วดันให้เข้าไปนั่งในรถแล้วก้อปิดประตู

“ฉันบอกว่าฉันกลับเองได้ไงเล่า ปล่อยฉันลงไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ปลาอยชั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ ปล่อยเด้” เมอิโวยวายอยู่ในรถขณะที่เจไดเองก้อมานั่งอยู่ในรถแล้วเช่นกัน

“บอกว่าเดี๋ยวฉันไปส่งไง เดินอยู่แบบนั้นเดี๋ยวก้อหวัดกินหรอก” เจไดพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง

“อื้มก้อได้ แต่ฉันไม่มีอะไรตอบแทนนายนะ” เมอิพูด

“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนอยู่แล้ว ชี้ทางไปบ้านเทอด้วยแล้วกัน”

นายนี่ก้อมีส่วนดีกับเค้าบ้างละนะ ไม่ใช่ดีแต่ปากDogอย่างเดียวละเนอะ (เมอิคิดในใจ)



โปรดติดตามตอน ที่ 4 น่ะคับ ชื่อตอนว่า น้ำพริกปลาทู ฮะฮะฮ่า...