นิยายเรื่อง : ขยับหัวใจให้ลงล็อค ...ตอนที่4 น้ำพริกปลาทู วะฮ่ะฮ่า

ถึงหน้าบ้านเมอิแล้ว

“แน่ใจนะ ว่านี้มันคือบ้านของเทอ” เจไดพูดเพราะไม่เชื่อสายตาตัวเองเพราะบ้านที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านั้นเป็นบ้านไม้ชั้นเดียว หลังเก่าๆเล็ก มีบันได3ขั้นอยู่ตรงประตูทางเข้า+-+

“ก้อใช่ นี่แหละบ้านฉัน” เมอิตอบ

“O_O” เจไดเงียบซะพักแล้วกวาดตามองรอบๆ แล้วพูดขึ้นว่า

“ที่นี่มีอะไรร้อนๆ กินรึป่าว?” เจไดพูดด้วยน้ำเสียงสั่น ขณะที่เอามือขึ้นมากอดอก

“อืม ก้อมี งั้นเข้ามาก่อนสิ คนอย่างนายคงไม่เคยมาในย้านคนจนใช่มั้ย แต่ถึงพวกเราจะจนอ่ะนะแต่พวกเราก้อไม่ได้ไปสร้างความเดือดร้อนให้ใคร” เมอิพูดแล้วเดินนำเจไดขึ้นไปบนบ้าน พอเจไดก้าวเท้าขึ้นบันได ก้อมีเสียงดัง แอ๊ด! แอ๊ด! แอ๊ด! ดังขึ้นเป็นจังหวะกับที่เจไดก้าวขึ้นบันได

“เอ๊ะ!~ เสียงอะไรอ่ะ?” เจไดพูดแล้วมองซ้ายที ขวาทีเพื่อหาต้นตอของเสียง

“ฮ่าๆๆ เสียงเท้านายไงละ..บันไดบ้านฉันมันชอบส่งเสียงแบบนี้แหละ” เมอิบอกไปพร้อมกับหัวเราะในความซื่อบื้อของเจได

“หรอ!~ ..-////-“ ตอนนี้หน้าของเจไดเป็นสีชมพูระรือนิดๆ

“งั้นนายนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ” เมอิบอก เจไดทำตามที่เมอิพูดอย่างว่าง่าย ตาก้อมองดูรอบๆภายในบ้านของเมอิ อีกใจหนึ่งก้อระแวงว่าจะมีหนูโผล่มารึป่าว?( เจไดกลัวหนูค่ะ กลัวกระทั่งเป็นลมคาที่เลยด้วย555)

“ยายจ๋า เมอิกลับมาแล้ว” เมอิตะโกนเข้าไปในบ้านแล้วก้อมีเสียงของพูดหญิงแก่ตอบกลับมาว่า

“หิวยังลูก ยายกำลังทำกับข้าวพอดีเลยเดี๋ยวรอแปปนะเมอิ”

“ค๊าๆ วันนี้มีอะไรกินบ้างค๊า” เมอิเข้าไปกอดยายที่ทำกลับข้าวอยู่จากด้านหลัง

“วันนี้มีน้ำพริกปลาทู ผักลวก แล้วก้อผัดเปรี้ยวหวานจ๊ะ” ยายตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มราวกลับว่าต้อนรับการกลับมาของหลานสุดที่รัก

“ว้าว!!~ ขอโปรดเมอิทั้งนั้นเลย เมอิรักยายที่สุดเลยค่ะ” เมอิหอมแก้มคุณยายก่อนที่จะเดินออกมาหาเจได พร้อมกับถือแก้วโอวัลตินออกมาด้วย

“ที่บ้านฉันก้อมีแค่ โอวัลตินนี่แหละ กินได้ก้อกิน” เมอิพูดขณะที่ยื่นแก้วโอวัลตินไปให้เจได

“อื้ม ขอบใจ” เจไดพูด

“อะนี่ เช็ดผมซะเดี๋ยวจะเป็นหวัดซะก่อน” เมอิยื่นผ้าคนหนูลอยโดเรม่อนให้เจไดเช็ดผม

“เอ้า เมอิ พาเพื่อนมาด้วยหรอลูก?” ยายตะโกนถามมาจากในครัว

“ค่ะยาย แต่เขาจะกลับแล้วละค่ะ” เมอิตอบกลับไป

“ไม่ชวนทานข้าวด้วยกันละลูก เดี๋ยวก้อเส็ดแล้ว”

“เค้าคงไม่อยากกินข้าวร่วมวงกับคนจนๆหรอกค่ะยาย เดี๋ยวเขาก้อกลับแล้ว”

“โหใจร้าย ฉันไม่ได้เป็นคนแบบนั้นซักหน่อย ขอฉันกินมั้งดิ ตั้งแต่เที่ยงยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย”

“นายก้อกลับไปกินที่บ้านของนายสิ นี่มันบ้านของฉันนะ” เมอิพูด

“โห กินแค่นี้ก้อไม่ได้ คุณยายคร๊าบ เดี๋ยวผมช่วยนะคร๊าบ” เจไดไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปในครัวทันที

“จร้าๆๆ...เมอิเองก้อไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว อยู่ในชุดเปียกๆนานๆเดี๋ยวก้อเป็นหวัดเอานะลูก” ยายพูด

“ค๊า”

เจไดกับเมอิช่วยกันเตรียมโต๊ะอาหารเสร็จแล้ว เมอิก้ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จพอดี แล้วก้อเดินมาร่วมวงทานข้าวด้วย เมอิมาในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นเจไดจ้องเมอิอยู่ซักนานจนเมอิทนไม่ไหวเลยต้องพูดขึ้นว่า

“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนสวยรึไงห๊า”

“คนสวยหน่ะ ฉันเคยเห็น แต่ไม่เคยเห็นหมูตอนที่ยืนอยู่ตรงหน้านี่ดิ ฮะฮ่าๆ”

“หนอย รีบๆๆกินแล้วรีบๆไปเลยนะ”

“คร๊าบๆๆ” เจไดหันหน้ามากินข้าวต่อ

“นี่คืออะไรหรอครับ” เจไดสงสัยเลยหยิบช้อนไปตักน้ำพริกปลาทูแล้วเอาเข้าปากทันที เมอิยังไม่ทันได้บอกเจไดก้อกลืนน้ำพริกปลาทูลงคอไปแย้ววO_O

“O_o นายอันนั้นมันน้ำพริกปลาทูนะคิดว่าเป็นซุบรึไง?” เมอิบอกขณะที่หัวเราะคิกๆอยู่คนเดียว

“น้ำพริกปลาทูหรอ?...ฉันไม่รู้จักนิ ก้อเพิ่งเคยกินนี่แหละ” เจไดบอก

“หรอ แล้วนายไม่เผ็ดรึไง? นายฉันตำน้ำพริกปลาทูเผ็ดมากๆเลยนะ” สิ้นคำพูดของเมอิหน้าของเจไดก้อเปลี่ยนสีเป็นสีแดงทันที แต่ก้อต้องเก็บอาการไว้ให้อยู่

“ฮ่าๆๆนายนี่ตลกจิงๆ ซื่อบื้อสุดๆๆเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ”

“แล้วทำไมไม่รีบบอกให้เร็วกว่านี้เล่า”เจไดพูดไปกินน้ำไป

“ฮ่าๆ ถ้าบอกนายก่อนหน้านี้ว่ามันเผ็ดนายจะกินน้ำพริกปลาทูเรอะ ฮะฮะฮ่า”เมอิหัวอย่างสะใจที่แกล้งเจไดได้




**** อย่าลืม ติดตามนิยายเรื่อง อื่นด้วยน่ะคับ ....